Nabokov - Russische Schoonheid 1

ISBN
   

Soort boek
Paperback

Ik kende Nabokov tot voor kon alleen van foto's. Een strakke mond, zwarte dunne lippen. Onlangs zag ik hem voor het eerst op de televisie, en daar had hij een heel vriendelijk mondje, het was een komisch oud heertje, dat een prachtig, pedant Engels sprak. Zo antwoordde hij op de vraag wat de beste eigenschappen van de mens zijn: 'To be kind, to be proud, to be fearless.' (En op de vraag wat de slechtste eigenschappen zijn: 'To stink, to cheat, to torture.')Een interviewer noemde Nabokov eens een genie, waarop hij antwoordde: 'Poesjkin was een genie, ik ben een talent.' Toch denk ik vaak bij het lezen van zijn verhalen: wat geniaal, wat geniaal.Nabokov hechtte krankzinnig veel aan zijn familie. Een enorme liefde voor zijn vrouw, vader en moeder en zoontje Dmitri. Hij veranderde zelfs dingen in Geheugen, spreek, zijn autobiografie, omdat zijn familie hem dat vroeg. In 'Signalen en Symbolen' beschrijft hij zijn angst dat zijn zoontje gek zal worden. Het gaat over een ouderpaar dat op bezoek gaat bij hun ongeneeslijk krankzinnige zoon die in een inrichting zit. Hij lijdt aan betrekkingswaan, denkt dat alles wat om hem heen gebeurt een bedekte toespeling is op zijn persoonlijkheid. Een prachtige, ongelooflijk mooie beschrijving van een ziektebeeld. Nabokov als solipsist. De ouders hebben een cadeautje meegenomen, een mandje met tien potjes vruchtengelei. Maar ze kunnen het niet afgeven want hun zoon heeft net een (mislukte) poging tot zelfmoord gedaan. Thuisgekomen bekijkt de vader het cadeautje. 'Zijn onbeholpen vochtige lippen spelden hun welsprekende etiketten: abrikozen, druiven, pruimen, kweeperen. Hij was aangekomen bij 'wilde appel' toen de telefoon opnieuw rinkelde.' Prachtig, Prachtig.J.M.A. Biesheuvel