Over Anita Van Den Bogaart

Tja, over mij. Misschien is het een ideetje om maar gewoon bij het begin te beginnen: mijn geboorte. Ik ben in 1958 geboren, in Volkel; een klein Brabants dorp. Ik heb een vrolijke, fijne en onbezorgde jeugd gehad. Lekker veel buiten gespeeld, want binnen was er gewoon niet zoveel te doen. Computers waren er toen nog niet. En televisie kwam ook pas later.

En trouwens; toen we televisie hadden, kwam daar alleen op woensdagmiddag een kinderprogramma op. Verder niet. Dus dan was je alweer snel klaar met kijken. Kun je je dat voorstellen, zo’n leventje zonder computer en tv?
Wat ik wel heel graag deed binnenshuis, -behalve hutten bouwen onder de tafels en op de bedden- was lezen, heel veel lezen. En het leek me fantastisch om zelf een echt boek te schrijven. Dus begon ik in de vijfde klas (dat is nu groep 7) met een boek. De fantasie had ik er wel voor, en al snel had ik een aantal pagina’s van wat ik ‘mijn boek’ noemde. Maar daar bleef het uiteindelijk bij.

Na de basisschool ging ik naar de havo, en daarna naar de Pedagogische Academie, wat tegenwoordig de Pabo heet. Dat is de opleiding voor meester of juf. Maar omdat er toen heel weinig kans op een baan was in het onderwijs, heb ik de opleiding niet afgemaakt.

Ik wilde gaan werken, en al heel snel had ik een baan bij een postkantoor. Ik volgde daar een opleiding, zodat ik aan de balie kon werken. Ik vond het fijn, omdat ik veel met mensen in contact kwam, en ik had er plezier in mensen te helpen. In de jaren dat ik op het postkantoor heb gewerkt, heb ik allerlei dingen gedaan. Aan de balie, maar ook de boekhouding, personeelszaken, telefoonwinkel en nog veel meer. Ik was nieuwsgierig en wilde graag zo veel mogelijk weten en kunnen.

Toen ik 22 was trouwde ik met Jos. Mijn naam veranderde van Anita de Groot in Anita van den Bogaart. Jos en ik werkten allebei; hij als leraar, ik op het postkantoor. Toen ik 28 was, in 1986, werd onze eerste zoon geboren: Koen. Eén ding was voor mij heel duidelijk: ik had voor kinderen gekozen en ik wilde ze graag zelf opvoeden en verzorgen. Dus stopte ik met werken op het postkantoor. Nou, en toen kreeg ik ein-de-lijk ook weer wat tijd voor mijn grote hobby: schrijven!

Ik deed mee met verhalenwedstrijden en begon een soort kleine rubriekjes te schrijven. Op een dag bedacht ik dat het eigenlijk wel heel leuk zou zijn een kinderboek te gaan schrijven over de belevenissen van Jos op school. Het werd een grappig boek en ik stuurde het naar een uitgever. En daar zagen ze wel wat in me. De uitgever stelde voor dat ik een nieuw boek zou gaan schrijven, omdat ze zo’n zelfde soort boekje al hadden. En zo begon ik aan een heel ander, compleet nieuw boek. En (jippie!!!) het werd uitgegeven. Het was mijn eerste ‘echte’ boek en het heette: “Nou is het genoeg”.


Intussen groeide ons gezin. In 1989, drie jaar nadat Koen was geboren, kregen we er een tweede zoon bij: Mark. En weer drie jaar later, in 1992, kregen we opnieuw gezinsuitbreiding: een tweeling! We waren heel blij met onze dochters Eline en Lisanne. Met onze vier kinderen had ik het best druk. Maar wat vond ik het leuk! En intussen bleef ik schrijven. Er verschenen steeds meer boeken van me, want ik bleef gewoon lekker doorgaan.


Toen ook Eline en Lisanne hele dagen op school zaten, wilde ik wel heel graag weer gaan werken. En zo kwam ik terecht op een Centrum voor Natuur- en Milieu-Educatie, waar ik van 1998 tot eind 2005 werkte als educatief medewerker. Ik gaf les aan kinderen van basisscholen. Ik vond het heel fijn om te doen, omdat ik gek ben op de natuur en graag met kinderen werk.
Maar mijn passie ligt toch bij schrijven. En daarom ben ik, naast het schrijven van kinderboeken, in 2005 begonnen met een eigen tekstbureau.

---

Bron: www.anitavandenbogaart.nl/#Weet je